Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ



Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Η Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας (Διεθνής ημέρα των δικαιωμάτων των γυναικών) εορτάζεται στις 8 Μαρτίου κάθε έτους. Έχει τις ρίζες της στις διαμαρτυρίες των γυναικών στις αρχές του εικοστού αιώνα στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, που ζητούσαν ίσα δικαιώματα, καλύτερες συνθήκες εργασίας καθώς και δικαίωμα ψήφου. Θεσμοθετήθηκε το 1977 από τον ΟΗΕ, ο οποίος κάλεσε όλες τις χώρες του κόσμου να γιορτάσουν την ημέρα για τα δικαιώματα των γυναικών.
Είναι μια μέρα κινητοποιήσεων σε όλο τον κόσμο για την υποστήριξη της ισότητας, και την αξιολόγηση της θέσης των γυναικών στην κοινωνία. Παραδοσιακά, ενώσεις για τα δικαιώματα των γυναικών και ακτιβιστές διαδηλώνουν σε όλο τον κόσμο για να κάνουν γνωστά τα αιτήματά τους για βελτίωση της θέσης των γυναικών, καθώς και να εορτάσουν τις νίκες και τα επιτεύγματα του κινήματος.
Η Παγκόσμια ημέρα των γυναικών ξεκίνησε ως ένας εορτασμός στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, της Ρωσίας, καθώς και του πρώην σοβιετικού μπλοκ. Σήμερα, σε πολλές περιοχές, η ημέρα έχει χάσει το πολιτικό της νόημα, και έχει γίνει απλώς μια ευκαιρία για τους άνδρες να εκφράσουν την αγάπη τους για τις γυναίκες όπως συμβαίνει και με τη Γιορτή της Μητέρας και την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Σε άλλες περιοχές, ωστόσο, η αρχική παραμένει ισχυρή η αρχική πολιτική σημασία της ημέρας για την υποστήριξη της ενδυνάμωσης και της ισότητα των γυναικών.
Ο εορτασμός καθιερώθηκε το 1910 με πρόταση της Γερμανίδας σοσιαλίστριας Clara Zetkin κατά τη διάρκεια της Δεύτερης Διεθνούς ενώ εορτάσθηκε για πρώτη φορά το 1911.

Συνέντευξη του πρώτου Ευρωπαίου δάσκαλου με σύνδρομο Down


Ο 34χρονος Ισπανός Πάμπλο Πινέδα είναι ο πρώτος στην Ευρώπη πτυχιούχος πανεπιστημίου που έχει σύνδρομο Down. Χρειάζεται να περάσει ακόμη τέσσερις εξετάσεις, για να πραγματοποιήσει το όνειρό του: να γίνει δάσκαλος. Αυτό δεν είναι τόσο ασυνήθιστο: στην Ισπανία το 85% των παιδιών με σύνδρομο Down πηγαίνουν στο κανονικό σχολείο. Η WELT ON LINE μίλησε με τον Πινέδα για τη μάθηση, την "καθυστέρηση" και για τα υπερπροστρατευμένα παιδιά.
Ο Πάμπλο Πινέδα τελείωσε τις σπουδές του παιδαγωγού και αυτό το Μάρτη έκανε την πρακτική εξάσκηση στην Κόρδοβα. Ο Πινέδα αυτήν την εποχή προετοιμάζεται για τις εξετάσεις για την άδεια άσκησης επαγγέλματος και του μένουν μόνο τέσσερις εξετάσεις για να τελειώσει τις σπουδές του στην ψυχολογία και παιδαγωγικά. Στο φεστιβάλ κινηματογράφου της Μάλαγκα στα τέλη Απρίλη προβλήθηκε η ταινία «Και εγώ επίσης» που είναι εμπνευσμένη από τη ζωή του Πινέδα και στην οποία ο ίδιος κρατά τον βασικό ρόλο: Ζωή, Αγάπη, Λύπη και Χαρά κατά τη διάρκεια των σπουδών. Με τον Πινέδα μίλησε ο Jan Marot.
WELT ONLINE: Πώς βιώσατε προσωπικά το σύνδρομο ντάουν;
Πάμπλο Πινέδα: Δεν ήταν οι γονείς μου που μου το είπαν. Ήταν ο δάσκαλός μου. Ήμουν περίπου εφτά χρονών, όταν με ρώτησε αν ήξερα τι είναι το σύνδρομο ντάουν. Φυσικά απάντησα ναι. Με κοίταξε έντονα και μου εξήγησε τη γενετική του σύνδρομου ντάουν. Στην ηλικία αυτή ήταν πραγματικά πολύ σκληρό. Για μένα αυτό ακουγόταν σαν αραμαϊκά. Ήταν πολύ βαρύ. Του έθεσα μόνο δύο ερωτήσεις : «Είμαι χαζός;» Απάντησε :Όχι. «Μπορώ να συνεχίσω να πηγαίνω στο σχολείο με τους φίλους μου;» Απάντησε : «Κανένα πρόβλημα» . Τα υπόλοιπα μου ήταν παντελώς αδιάφορα.
WELT ONLINE: Όπως η πλειοψηφία των παιδιών με σύνδρομο ντάουν στην Ισπανία. Το 85% πηγαίνουν σε ένα κανονικά σχολείο.
Πινέδα: Ναι, τώρα. Όμως παλαιότερα δεν υπήρχε η ένταξη. Αυτό είναι η κορυφή μιας ανάπτυξης. Εγώ ήμουνα ο πρώτος μαθητής με σύνδρομο ντάουν που πήγα σε ένα δημόσιο σχολείο.
WELT ONLINE: Τι αναμνήσεις έχετε από τα χρόνια του σχολείου;
Πινέδα: Στο σχολείο διασκέδαζα πολύ, περνούσα πολύ καλύτερα απ' ό,τι με τους φίλους μου. Είχα υπέροχες, ενδιαφέρουσες και πολύ σκληρές εμπειρίες. Συνολικά ήταν μια απίστευτα πλούσια φάση της ζωής μου. Υπήρχαν καλύτερες και χειρότερες μέρες. Ιδιαίτερα η εφηβεία ήταν σκληρή. Αλλά αυτή είναι πάντα μια δύσκολη περίοδος. Εγώ δεν μπορούσα μερικές φορές να ζήσω με το σώμα μου και μέσα σ' αυτό
WELT ONLINE: Γιατί επιλέξατε τις παιδαγωγικές σπουδές;
Πινέδα: Σαν παιδί είχα πολλές ιδέες. ΄Ηθελα να γίνω δικηγόρος, κατόπιν δημοσιογράφος. Τότε ένας καθηγητής και μέντοράς μου με συμβούλεψε να γίνω δάσκαλος, γιατί τα παιδαγωγικά προσφέρουν περισσότερες επιλογές. Μου είπε ότι οι άλλες επιστήμες είναι σκληρές και ανταγωνιστικές. Δεν το έχω μετανιώσει ούτε δευτερόλεπτο. Μου αρέσει να εργάζομαι με παιδιά, νιώθω πολύ χρήσιμος.
WELT ONLINE: Ακολουθείτε αυστηρά κάποιο σταθερό ημερήσιο πρόγραμμα μελέτης;
Πινέδα: Από το τίποτα βγαίνει τίποτα. Μελετώ περίπου 6-7 ώρες τη μέρα. Τα βράδια τα έχω ελεύθερα. Διαβάζω πάντα με μουσική. Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, οι σπουδές δεν είναι εύκολες και το σύνδρομο ντάουν με περιορίζει κατά 30% , πράγμα που τις καθιστά δυσκολότερες. Ο καθένας πρέπει να παλεύει για το μέλλον του.
WELT ONLINE: Τι σημαίνει και τι σημασιοδοτεί το είναι κανείς ο πρώτος με σύνδρομο ντάουν πτυχιούχος στην Ευρώπη;
Πινέδα: Είναι μια μεγάλη ευθύνη. Γνωρίζω ότι οι πατέρες και οι μητέρες που έχουν παιδιά με σύνδρομο ντάουν χρειάζονται κάποιον να τους δείξει και να τους πει : «Το παιδί σου μπορεί να το κάνει αυτό». Και τα μέσα μπορούν να συνδράμουν, καθώς ψάχνουν για αξιόλογες ειδήσεις. Θέλω να δώσω πρόσωπο σε ένα κομμάτι του πληθυσμού , που σχεδόν ποτέ δεν θεωρείται αντικείμενο είδησης. Αρέσω στα μέσα - μου τηλεφωνούν τριάντα φορές τη μέρα. Αυτό είναι μερικές φορές εξαντλητικό.
WELT ONLINE: Σας έχουν ήδη προσφέρει θέσεις εργασίας;
Πινέδα: Όχι ακόμη. Όταν πετύχω τις εξετάσεις και πάρω την άδεια άσκησης επαγγέλματος του δάσκαλου, θα πλησιάσω το στόχο μου, να έχω δηλαδή ένα σταθερό εισόδημα. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας στη Σεβίλλη συγκατοικούσα με ένα συνάδελφο. Για μένα έχει μεγάλη σημασία να οργανώσω την ανεξαρτησία μου .Δεν ξέρω ακόμη πού θα εργαστώ. Μπορεί στην επιμόρφωση, στον επαγγελματικό προσανατολισμό, στην συμβουλευτική, ποιος ξέρει. Είμαι ευέλικτος
WELT ONLINE: Τι είναι, κατά τη γνώμη σας, η « οπισθοδρομική / καθυστερημένη κοινωνία»;
Πινέδα: Το μεγαλύτερο έλλειμμα της κοινωνίας είναι το ότι δεν μπορεί να κατανοήσει τη διαφορετικότητα. Λόγω της έλλειψης κατανόησης κολλά κάποιος/ α ταμπέλες. «Οι ομοφυλόφιλοι», «οι Ξένοι/ μετανάστες» και φτάνει μέχρι του σημείου «Οι γυναίκες» .Χωρίζουν σε ομάδες, δεν ξέρουν πώς να αντιμετωπίσουν «το διαφορετικό». Το απομονώνουν , το απλοποιούν ή το αποφεύγουν με κάθε τρόπο. Δημιουργούνται στερεότυπα, προκαταλήψεις μέχρι και λέξεις, όπως “discapacidad” (ανικανότητα) στα ισπανικά για να δηλωθεί η έννοια της υστέρησης ή καθυστέρησης..
WELT ONLINE: Ποια εναλλακτική λύση θα υπήρχε για σας; Διότι και η ισπανική λέξη «Minusvalido» («κατώτερος/ κατώτερης αξίας») δεν είναι σε καμιά περίπτωση κατάλληλη…
Πινέδα: Είναι προσβολή να αποκαλείς κάποιον «ανίκανο» ή «καθυστερημένο». Γιατί να μην τον αποκαλείς «αλλιώτικο» ή « διαφορετικό άνθρωπο»; Με τον όρο σύνδρομο Ντάουν περιγράφεται μια γενετική μετάλλαξη κατά την οποία το χρωμόσωμα 21παρουσιάζεται τρεις φορές (εξού και ο όρος τρισωμία -21).
WELT ONLINE: Ποια είναι η γνώμη σας για την έκτρωση εμβρύων στα οποία έχει προγεννητικά διαγνωστεί κάποια καθυστέρηση, πράγμα που αποτελεί αντικείμενο αντιπαράθεσης αυτή την εποχή στη Γερμανία;
Πινέδα: Είμαι αντίθετος στην έκτρωση. Όχι για ηθικούς λόγους αλλά λόγω της εμπειρίας μου. Είναι δύσκολες καταστάσεις και εμπειρίες ,αλλά σε εμπλουτίζουν ως άνθρωπο. Εξαιτίας της έκτρωσης κάποιος/α δεν θα τις βιώσει ποτέ .Γονείς με παιδιά που είναι «διαφορετικά» γίνονται καλύτεροι γονείς. Γίνονται ανεκτικότεροι και πιο αλληλέγγυοι. Δεν είναι καλό να επιλέγεις ένα παιδί “`a la carte”. Σε τελική ανάλυση επιλέγουμε το τέλειο. Και όταν όλοι είναι ίδιοι, τότε είμαστε σε πολλά φτωχότεροι. Ακόμη και τα λουλούδια διαφέρουν ,αλλά όλα είναι όμορφα.. Αυτή η τάση για ομογενοποίηση είναι κακή .Όταν όλοι σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο, έχουν την ίδια εμφάνιση, είναι όλοι ομοιόμορφοι, αυτό είναι ο Φασισμός.
WELT ONLINE: Η ταινία, που είχε τη ζωή σας ως έμπνευση, είχε ρομαντικά στοιχεία (στιγμές). Ονειρεύεστε να κάνετε τη δική σας οικογένεια;
Πινέδα: Αυτό είναι δύσκολο. Η λογοτεχνία για το σύνδρομο Ντάουν στρέφεται κυρίως γύρω από τη γενετική, την αντίληψη ή τη συμπεριφορά. Ποτέ δεν συζητιέται η συμπάθεια μεταξύ ανθρώπων με σύνδρομο Ντάουν. Σ' αυτό ακριβώς φαίνεται η μεγάλη δύναμη της ηθικής. Στην Ισπανία, μετά από 40 χρόνια δικτατορίας του Φράνκο και με μια σταθερά διαμαρτυρόμενη καθολική εκκλησία, αυτό αποτελεί θέμα ταμπού. Είναι δύσκολο να μιλήσεις για σεξ. Πρέπει τελικά κανείς να διαχωρίσει την ηθική από την πράξη. Μερικά Μέσα έχουν μια σχεδόν άρρωστη απληστία να δημιουργούν εντυπώσεις (να προκαλούν). Αρνήθηκα μια πρόσκληση για συμμετοχή σε ένα talk show, που ονομάζεται “La Noria” όπου το θέμα θα ήταν σχετικό με Σεξ και Αναπηρία. Μου ήταν αδύνατο να πάω, είναι πολύ προκλητικό και μόνο για δημιουργία εντυπώσεων. Αυτό είναι ένα ιδιωτικό, ακανθώδες θέμα, ακόμα και κάποιοι φίλοι μου με απέτρεψαν από το να συμμετέχω. Και οι άνθρωποι της τηλεόρασης έμειναν άναυδοι μετά την άρνησή μου.
WELT ONLINE: Στην Αυστρία και στη Γερμανία κατά τη διάρκεια του ναζισμού δολοφονήθηκε αμέτρητο πλήθος ανθρώπων με σύνδρομο ντάουν Από μεταπολεμικές μελέτες για χρόνια ήταν διαδεδομένη η εντύπωση ότι το σύνδρομο ντάουν συνδέεται με προσδόκιμο ζωής τα 30 χρόνια;
Πινέδα: Αυτά είναι μύθοι που δημιουργούνται σύμφωνα με την ιστορία των κρατών και της επιστήμης. Η κατάσταση σήμερα είναι τελείως διαφορετική. Φτάνουμε στα γηρατειά. Εξαρτάται από το πόσο υγιείς διατηρούμαστε , σωματικά και πνευματικά. Εγώ, όπως και πολλοί νέοι άνθρωποι με σύνδρομο ντάουν ήμουν υπέρβαρος. Με γυμναστική και σωστή διατροφή έχασα 12 κιλά. Είχα, επίσης, την τύχη να μεγαλώσω σε μια οικογένεια με πνευματικά ενδιαφέροντα. Με εφημερίδες και μια βιβλιοθήκη Γι αυτό από πολύ νωρίς είχα περιέργεια και ενδιαφέροντα. Όταν απαγορεύεις σε κάποιον την καλλιέργεια, κατά έναν τρόπο τον σκοτώνεις.
WELT ONLINE: Ποιο είναι κατά τη γνώμη σας το ουσιαστικό κατά την ανατροφή παιδιών με σύνδρομο ντάουν;
Πινέδα: Η Αυστρία, η Ελβετία και η Γερμανία πολιτισμικά διαφέρουν από την Ισπανία. Ίσως εκεί (Ισπανία) με καταλαβαίνουν περισσότερο. 1ον: Πρέπει να συμπεριφέρεστε στο παιδί σας όπως σε ένα παιδί και όχι όπως σε έναν «ανάπηρο». Έτσι πρέπει να το αναθρέψετε και να το εκπαιδεύσετε (μορφώσετε). Πρέπει να μιλάτε με το παιδί σας, γιατί ο χειρότερος εχθρός για τα παιδιά με σύνδρομο ντάουν. είναι η σιωπή. Δεν πρέπει να έχετε κανένα κόμπλεξ . Βγείτε μαζί τους έξω στον κόσμο. Πρέπει να δείξετε στους άλλους ότι αυτό είναι το παιδί σας. Δεν πρέπει ποτέ να είστε υπερπροστατευτικοί, ποτέ. Πρέπει να του δίνετε φυσικά και πνευματικά ερεθίσματα και έτσι να το διδάξετε να είναι αυτόνομο. Γιατί τι θα συμβεί όταν κάποτε δεν θα είστε πια κοντά του ως γονείς;
Πηγή: Welt on Line

Μεγαλώνοντας παιδιά με σύνδρομο Ντάουν


Με αφορμή ενός μυνήματος που έλαβα από μία μανούλα η οποία μεγαλώνει ένα παιδί με σύνδρομο down, την οποία και ευχαριστώ ολόθερμα για τις διεκρινίσεις της, σας παραθέτω ένα απόσπασμα ενός άρθρου της κυρίας Μυρσίνη Κωστοπούλου η οποία είναι ψυχολόγος- ψυχοθεραπεύτρια (Ρh. D).


Παιδιά που πάσχουν από το σύνδρομο Down 

Tο σύνδρομο Down, που όλοι αναγνωρίζουμε στον όρο «μογγολισμό», είναι μία γενετική πάθηση η οποία επηρεάζει τη νοητική, σωματική και ψυχοκοινωνική ανάπτυξη ενός παιδιού. Είναι αρκετά διαδεδομένο και αφορά περίπου 1 ανά 800 γεννήσεις. Οι μητέρες που συλλαμβάνουν σε προχωρημένη ηλικία έχουν μία εύλογη ανησυχία, καθώς το φαινόμενο αυτό έχει συσχετιστεί θετικά με την ηλικία της μητέρας. Βέβαια η ανησυχία αυτή, δεν πρέπει να κατακλύζει τον ψυχισμό των γυναικών, καθ΄ ότι τα ποσοστά είναι εξαιρετικά μικρά. Τα αίτιά του έχουν αποδοθεί στο στάδιο του σχηματισμού των γεννητικών κυττάρων, κατά το οποίο ένα επιπρόσθετο ζεύγος χρωμοσώματος 21 αρχίζει και αναπαράγεται σε όλα τα κύτταρα του οργανισμού. Το 95% των περιπτώσεων συνδέεται με το γεννητικό κύτταρο που φέρει το επιπλέον αυτό χρωμόσωμα και το οποίο προέρχεται από το γυναικείο ωάριο. 

Τα χαρακτηριστικά του συνδρόμου Down σε γενικές γραμμές περιλαμβάνουν: 
  • Φυσικά χαρακτηριστικά (μάτια που κλίνουν προς τα πάνω, επίπεδο πίσω μέρος κεφαλιού, προεξέχουσα γλώσσα, στρογγυλό πρόσωπο) 
  • Αργή κινητική ανάπτυξη 
  • Καθυστέρηση στην ανάπτυξη της γλώσσας και της έκφρασης 
  • Μέση έως και βαριά νοητική υστέρηση 
  • Οργανικές επιπλοκές (καρδιακές βλάβες, ορμονικές διαταραχές, οφθαλμικά προβλήματα, χαμηλή γονιμότητα)

Τα παιδιά με το σύνδρομο Down, με την κατάλληλη υποστήριξη και εκπαίδευση, μπορούν να μάθουν δεξιότητες, να επικοινωνούν, να χτίζουν σχέσεις και να πετυχαίνουν στόχους στην καθημερινότητά τους. Η ιδιαιτερότητά τους είναι ότι οι ρυθμοί τους είναι πιο αργοί. 

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο συναισθηματικός τους κόσμος υπολειτουργεί. Τα παιδιά αυτά και νιώθουν και αισθάνονται και κατακλύζονται από θετικά και αρνητικά συναισθήματα (φόβος, λύπη, ελπίδα, αγάπη). 

Και εδώ ακριβώς έγκειται η σημασία ενός υποστηρικτικού περιβάλλοντος, που δεν θα τα απορρίψει, δεν θα τα θεωρήσει βάρος ή ναρκισσιστικό πλήγμα στην προσωπικότητα των γονιών, αλλά θα τα περιβάλλει με αγάπη και στοργή. Και είναι βέβαιο ότι όσοι μεγαλώνουν με αυτά τα παιδιά, δεν δίνουν μόνο, αλλά και παίρνουν πίσω ανεκτίμητα οφέλη.

 http://ygeia.tanea.gr/

Καρκίνος του τραχήλου της μήτρας και εμβόλιο κατά του HPV


Ο καρκίνος του τραχήλου της μήτρας είναι ο τρίτος σε συχνότητα εμφάνισης καρκίνος στις γυναίκες και η τέταρτη σε σειρά αιτία θανάτου από γυναικολογικό καρκίνο στον κόσμο. H επίπτωση του διαφέρει σημαντικά από χώρα σε χώρα (15.4 ca/100000 γυναίκες, 95% CI= 5.5 – 44.4/100000), ενώ ετησίως, διαγιγνώσκονται περίπου 500000 νέες περιπτώσεις.
Η πιό συχνή μορφή διηθητικού τραχηλικού καρκινώματος είναι τα πλακώδη καρκινώματα, τα οποία αφορούν στο 75-90% των περιπτώσεων, ενώ το 15-20% αφορά σε αδενοκαρκινώματα, η συχνότητα των οποίων όμως αυξάνεται σημαντικά τα τελευταία χρόνια. Άλλοι λιγότερο συχνοί τύποι είναι τα αδενοπλακώδη καρκινώματα, τα νευροενδοκρινικά, το ελαχίστης αποκλίσεως αδενοκαρκίνωμα και το καρκίνωμα των μεσονεφρικών πόρων.
Η πρόγνωση και η θεραπευτική αντιμετώπιση των τραχηλικών καρκινωμάτων εξαρτάται από το βαθμό διαφοροποίησης του νεοπλάσματος, κυρίως όμως από το στάδιο της νόσου. Η θεραπεία είναι κυρίως χειρουργική και περιλαμβάνει τη ριζική υστερεκτομή με συνοδό αφαίρεση των πυελικών λεμφαδένων. Καρκινώματα ομως τόσο από πλακώδες, όσο και από αδενικό επιθήλιο Σταδίου 1Α, που το βάθος τους δηλαδή δεν ξεπερνά τα πέντε χιλ και το εύρος τα επτά χιλ, μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο με κωνοειδή εκτομή του τραχήλου, ενώ σε γυναίκες που θέλουν να διατηρήσουν την αναπαραγωγική τους ικανότητα, ακόμα και σ’ ένα πλέον προχωρημένο στάδιο (Στάδιο 1Β1), μπορεί να προταθεί ριζική τραχηλεκτομή με συνοδό λεμφαδενεκτομή, διατήρηση δηλαδή του σώματος της μήτρας και των εξαρτημάτων. Η αναγνώριση από τον παθολογοανατόμο λεμφαγγειακών νεοπλασματικών εμβόλων δεν τροποποιεί το στάδιο της νόσου, πρέπει όμως να αναφέρεται, διότι μπορεί να επηρεάσει την επιλογή της θεραπείας. Τέλος σε καρκινώματα προχωρημένου σταδίου οι διεθνείς κατευθυντήριες οδηγίες συστήνουν ακτινοθεραπεία με συνοδό χημειοθεραπεία.
Σχεδόν όλα τα πλακώδη, αλλά και το μεγαλύτερο ποσοστό των αδενοκαρκινωμάτων, οφείλονται σε μία εμμένουσα μόλυνση από έναν ή περισσότερους ιούς του ανθρώπινου θηλώματος (human papillomavirus – HPV). Επιδημιολογικές μελέτες έχουν οδηγήσει στην ταξινόμηση των HPV ιών σε υψηλής, πιθανόν υψηλής και χαμηλής επικινδυνότητας για ανάπτυξη καρκινώματος. Κυρίως οι υψηλής επικινδυνότητας, οι καρκινογόνοι ιοί, όπως ονομάζονται και αφορούν στους κλώνους 16, 18, 31, 45, 33, 52, 58 και 35 προκαλούν με την ενσωμάτωση τους στο DNA του ξενιστή μια καταιγίδα μοριακών διαταραχών, που τελικά καταλήγουν στη νεοπλασματική εκτροπή του κυττάρου. Πρόκειται για μία αναχαίτηση της δράσης των ογκοκατασταλτικών γονιδίων p53 και Rb, η οποία οδηγεί σε μείωση του φυσιολογικού κυτταρικού θανάτου, σε ακύρωση της διακοπής του κυτταρικού κύκλου και τέλος σε μη ελεγχόμενο κυτταρικό πολλαπλασιασμό.
Οι προ-διηθητικές αλλοιώσεις του πλακώδους επιθήλιου που αναπτύσσονται ως αποτέλεσμα της HPV προσβολής ονομάζονται δυσπλασίες ή ενδοεπιθηλιακές νεοπλασίες (cervical intraepithelial neoplasia – CIN) και διακρίνονται μορφολογικά σε τρείς βαθμούς (CIN1, 2 και 3), ανάλογα με το πάχος του επιθήλιου που καταλαμβάνεται από άωρα κύτταρα. Ο ανοσοϊστοχημικός έλεγχος με το δείκτη κυτταρικού πολλαπλασιασμού Ki-67 και με το αντίσωμα p16 συμβάλλει σημαντικά στην ορθότερη παθολογοανατομική διάγνωση, αλλά και στη διαπίστωση μίας μόλυνσης με υψηλής επικινδυνότητας ιό. Επιπλέον η ανοσοϊστοχημική μελέτη της έκφρασης της L1 καψιδικής πρωτεΐνης του HPV ιού φαίνεται ότι δίνει σημαντικές πληροφορίες αναφορικά με την πιθανότητα ή όχι εξέλιξης των περιπτώσεων ελαφράς δυσπλασίας – CIN1.
Θα πρέπει πάντως να γίνει σαφές ότι η μεγάλη πλειοψηφία των μολύνσεων με HPV υποστρέφουν σε διάστημα 1-2 χρόνων και ότι για τις περιπτώσεις εκείνες που εξελίσσονται, η πρώτη μικροσκοπική αναγνώριση σοβαρής δυσπλασίας- CIN3, μπορεί να απαιτήσει διάστημα πέντε έως δέκα χρόνια. Φαίνεται ότι αντίστοιχο διάστημα χρειάζεται και η μετάπτωση σε διηθητικό καρκίνωμα.
Ο πρωτοβάθμιος πληθυσμιακός έλεγχος, κυρίως με το τεστ-Παπ οδήγησε στη δραστική μείωση των θανάτων από τη νόσο μέσω της έγκαιρης διάγνωσης των αλλοιώσεων του τραχήλου, κυρίως σε προδιηθητικό στάδιο. Γι’ αυτό και από το 1985 το Ca τραχήλου χαρακτηρίζεται από την παγκόσμια οργάνωση υγείας (ΠΟΥ) ως «δείκτης πρωτοβάθμιας υγειονομικής φροντίδας». Δυστυχώς όμως, η επάρκεια των προγραμμάτων πληθυσμιακού ελέγχου διαφέρει σε πολύ μεγάλο βαθμό από χώρα σε χώρα.
Τα πρόσφατα δεδομένα από μεγάλη επιδημιολογική μελέτη έδειξαν την αιτιολογική συσχέτιση της νόσου με ορισμένους τύπους του ιού HPV (16, 18, 31, 33, 45, 52, 58) [1]. Η διαπίστωση αυτή οδήγησε στην παρασκευή των εμβολίων έναντι των πλέον ογκογόνων HPV υποτύπων 16 και 18 (των λεγομένων high-high risk), με προφανές σκεπτικό την προφύλαξη από την ενεργό μόλυνση και κατ’ επέκταση τον περιορισμό νέων περιστατικών. Στόχος του εμβολιασμού είναι η μείωση των περιστατικών με υψηλόβαθμη προκαρκινική αλλοίωση (δυσπλασία), παρότι στο στάδιο αυτό η δυνατότητα ίασης φτάνει το 100%.
Με τα εμβόλια έναντι του HPV αναπτύσσεται μια πρωτογενής αιτιολογική αντιμετώπιση των προκαρκινικών βλαβών και κατ’ επέκταση των καρκίνων του τραχήλου, προσφέροντας μια εντελώς διαφορετική (προφυλακτική) προσέγγισή της έναντι της νόσου. Το βασικό πληθυσμιακό πλεονέκτημα του εμβολιασμού είναι ότι στις υποανάπτυκτες και στις αναπτυσσόμενες χώρες, που δεν έχουν προγράμματα πληθυσμιακού ελέγχου, προσφέρει μια σχετικά απλούστερη, φθηνότερη και αποτελεσματική μέθοδο πρόληψης του Ca τραχήλου, ενώ στις αναπτυγμένες δρα σαν μια πρώτη γραμμή άμυνας – πρόληψης ελαττώνοντας τα παθολογικά περιστατικά, άσχετα αν αυτά θα διαγνωστούν με τα προγράμματα τεστ-Παπ που δρουν πλέον ως δεύτερη γραμμή άμυνας (πρώιμη διάγνωση).
Ένα ακόμα σημαντικό πλεονέκτημα των συγκεκριμένων εμβολίων είναι ο τρόπος παρασκευής τους. Επειδή περιέχουν μόνο τις ανοσοδιεγερτικές επιφανειακές πρωτεΐνες L1 του καψιδίου του ιού, χωρίς καθόλου ιϊκό DNA, σχηματίζοντας τα λεγόμενα «ιόμορφα σωματίδια ή virus like particles – VLP), είναι μη μολυσματικά, μη ογκογόνα και ασφαλή στη χρήση [2, 3].
Τα μέχρι σήμερα επιστημονικά στοιχεία δείχνουν υψηλή (>90%) προστασία των εμβολίων έναντι υψηλόβαθμων (HGSIL ή CIN 2-3) προκαρκινικών βλαβών του τραχήλου στα πέντε χρόνια, ενώ παρέχουν ισχυρή ένδειξη ότι η διάρκεια προστασίας των εμβολίων θα είναι ακόμα μακρύτερη [4, 5]. Τα ευρήματα αυτά αποτελούν πρώιμες ενδείξεις ότι σε μερικά χρόνια μπορεί να αναμένεται σημαντική μείωση του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας στο γενικό πληθυσμό, όσο ο εμβολιασμός του γυναικείου πληθυσμού 12-26 ετών γενικεύεται.

Βιβλιογραφία:
  1. Muñoz N, Bosch FX, de Sanjosé S, Herrero R, Castellsagué X, Shah KV, Snijders PJ, Meijer CJ; International Agency for Research on Cancer Multicenter Cervical Cancer Study Group. Epidemiologic classification of human papillomavirus types associated with cervical cancer. N Engl J Med. 2003 Feb 6;348(6):518-27
  2. Berzofsky JA, Ahlers JD, Janik J et al. Progress on new vaccine strategies against chronic viral infections. J Clin Invest 2004;114:450–462.
  3. Modis Y, Trus BL and Harrison SC. Atomic model of the papillomavirus capsid. EMBO J 2002; 21:4754–4762.
  4. Cuzick J. Long-term cervical cancer prevention strategies across the globe. Gynecol Oncol 2010
  5. Romanowski B, et al. Sustained efficacy and immunogenicity of the human papillomavirus (HPV)-16/18 AS04-adjuvanted vaccine: analysis of a randomised placebo-controlled trial up to 6.4 years. Lancet 2009

Κίτυ Παυλάκη, παθολογοανατόμος, αναπληρώτρια καθηγήτρια ΕΚΠΑ
Γεώργιος Βοργιάς, γυναικολόγος- ογκολόγος, γυναικολογικό τμήμα, ειδικό αντικαρκινικό νοσοκομείο Πειραιά «ΜΕΤΑΞΑ»
http://www2.keelpno.gr/blog/?p=1265