Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΜΙΚΡΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ



 

Προσευχή (Θέτη Χορτιάτη)

Παναγιά μου, Παναγίτσα,
που έχεις το Χριστό αγκαλίτσα
πάρε στη χρυσή ποδιά σου
τα παιδιά της γης, κοντά σου


άσπρα, κίτρινα, μαυράκια
όλα του Χριστού αδερφάκια


δίπλα στο Χριστό
να τα έχεις


να μπορείς να τα
προσέχεις.

Το σύμβολο της πίστεως

Πιστεύω εις ένα Θεόν,
Πατέρα, Παντοκράτορα,
ποιητήν ουρανού και γης,
ορατών τε πάντων και αοράτων.
Και εις ένα Κύριον Ιησούν Χριστόν,
τον Υιόν του Θεού τον μονογενή,
τον εκ του Πατρός γεννηθέντα
προ πάντων των αιώνων.
Φως εκ φωτός,
Θεόν αληθινόν
εκ Θεού αληθινού γεννηθέντα,
ου ποιηθέντα,
ομοούσιον τω Πατρί,
δι' ου τα πάντα εγένετο.
Τον δι' ημάς τους ανθρώπους
και δια την ημετέραν σωτηρίαν
κατελθόντα εκ των ουρανών,
και σαρκωθέντα εκ Πνεύματος Αγίου,
και Μαρίας της Παρθένου,
και ενανθρωπήσαντα.
Σταυρωθέντα τε υπέρ ημών
επί Ποντίου Πιλάτου,
και παθόντα, και ταφέντα.
Και αναστάντα τη τρίτη ημέρα κατά τας Γραφάς.
Και ανελθόνται εις τους ουρανούς,
και καθεζόμενον εκ δεξιών του Πατρός.
Και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης
κρίναι ζώντας και νεκρούς,
Ου της Βασιλείας ουκ έσται τέλος.
Και εις το Πνεύμα το Αγιον, το Κύριον, το Ζωοποιόν,
το εκ του Πατρός εκπορευόμενον,
το συν Πατρί και Υιώ συμπροσκυνούμενον
και συνδοξαζόμενον,
το λαλήσαν διά των Προφητών.
Εις Μίαν, Αγία, Καθολικήν,
και Αποστολικήν Εκκλησίαν.
Ομολογώ έν Βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών.
Προσδοκώ Ανάστασιν νεκρών,
και ζωήν του μέλλοντος αιώνος.
Αμήν.

Προσευχή

Αχ κυρά Μαγδαληνή, πώς κοιμάσαι μοναχή?
Όχι αφέντη μου χριστέ δεν κοιμάμαι μοναχή.
Έχω τον Πέτρο, έχω τον Παύλο, έχω δώδεκα αποστόλους,
του Χριστούλη το ραβδάκι το έχω εγώ προσκεφαλάκι
και όποιος έρθει να με σκιάξει
ο Χριστός θα τον εσφάξει.

Στην Παναγιά (προσευχές)

Παναγιά μου Δέσποινα
και του Χριστού μητέρα
σε σέναν παραστέκουμαι
την νύχταν και τη μέρα.
Πέφτω κάμνω το σταυρόμ μου
άρμαν έχω στο πλευρόμ μου
δούλος του Θεού λογιούμαι
και κανένα δε φοβούμαι.

Πάτερ ημών

Πάτερ ημών
ο εν τοις ουρανοίς,
αγιασθήτω το όνομα Σου.
Ελθέτω η βασιλεία Σου.
Γενηθήτω το θέλημα Σου, ως εν ουρανώ και επί της γης.
Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον.
Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών,
ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών.
Και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν,
αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού.
Αμήν.

Μετάφραση - Ερμηνεία

Πάτερ ημών ο εν τοις Ουρανοίς = Πατέρας μας που βρίσκεται στους ουρανούς
Αγιασθήτω το όνομα Σου = Ας αγιασθεί το Όνομα Σου
Ελθέτω η βασιλεία Σου = Ας έρθει η βασιλεία Σου
Γενηθήτω το θέλημα Σου = Ας γίνει το θέλημα Σου
ως εν ουρανώ και επί της γης = Όπως στον ουρανό (από τους αγγέλους),
έτσι και στη γη από τους (ανθρώπους)
Τον άρτον ημών τον επιούσιον = Το ψωμί μας το καθημερινό
δος ημίν σήμερον = Δώσε μας σήμερα
Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών = Και άφησε μας τα χρέη μας
(συγχώρησε τις αμαρτίες μας)
ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών = Όπως και εμείς αφήνομε τους χρεώστες μας ( Όπως και εμείς συγχωρούμε αυτούς που μας έφταιξαν)
Και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν = Και μη μας βάλεις σε δοκιμασία
αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού= αλλά απομάκρυνέ μας από το κακό
Αμήν =Αληθινά

Προσευχή Παϊσιου
Παϊσιος ο Μέγας
Κύριε Ιησού Χριστέ, Θεέ μου, δός μου τη σημερινή μέρα αγαθή, αναμάρτητη και καθαρή. Κύριε, μή μ΄εγκαταλείπεις. Μή φεύγεις μακρυά μου. Άπλωσε το χέρι Σου και βοήθησέ με. Κύριε, στήριξέ με και φύτεψε στην καρδιά μου την αγάπη και το μεγάλο σεβασμό για Σένα. Κύριε, δίδαξέ με να ζω κατά το Άγιο θέλημά Σου. Κάμε, Κύριε, να συναισθάνομαι τις αμαρτίες μου και να λυπάμαι γι΄αυτές. Ελευθέρωσέ με από κάθε ψυχικό και σωματικό πειρασμό. Διώξε απ΄το νου μου κάθε βρώμικο, αισχρό και ανυπότακτο λογισμό. Κύριε, βοήθησέ με να βγάλω από μέσα μου την αμέλεια, την λύπη, την λησμοσύνη, την αναισθησία, την πώρωση. Κύριε, που είσαι σπλαγχνικός, ελέησέ με και συγχώρησε όλες τις ανομίες μου. Και κάμε να ζω με ησυχία, με μετάνοια, με εξομολόγηση και με πίστη καθαρή.
Αμήν.

Στην Παναγιά (προσευχές)

Παναγιά μου Δέσποινα
και του Χριστού μητέρα
σε σέναν παραστέκουμαι
την νύχταν και τη μέρα.
Πέφτω κάμνω το σταυρόμ μου
άρμαν έχω στο πλευρόμ μου
δούλος του Θεού λογιούμαι
και κανένα δε φοβούμαι.

Το όνειρο της Παναγίας

Η Κυρά η Θεοτόκος
στα κλαδάκια εκοιμάτο
κι ο Μονογενής Υιός της
ξάγρυπνος έστεκεν κοντά της.
-Κοιμάσαι μάνα μου καλή
και μητέρα ούλου του κόσμου ;
-Μηδέ κοιμούμαι γυιούκα μου
μηδέ ξαγρυπνώ παιδίμ μου
μόνον όνειρο σε' δα και τρέμω
και συλλογιούμαι πώς να σου το πω.
-Πες μου μάνα μου καλή
κι εγώ θα στο διαλύνω.
-Χρουσό μου κλωναράκιμ μου
στον Παράεισο σ' είδα σήμερα
κι έκαμες μεγάλο κάλεσμα
κάλεσες ούλους τους Αποστόλους
κι' ένας σε κατάδωσε
στους άπιστους Οβραίους
και τα σκυλιά σε πιάσασι
και του Πιλάτου την αυλή
σε πήραν να σε κρεμμάσουσι
έβγαλαν τα' άγια σου παπούτσια
και τα τσαρούχια σου φορέσασι
βλάλλου σου τ' αγιοζώναρο
και βάτοσ' σ' ετυλίξασιν
κρύον νερό τους ζήτηξες
ξύδιν και χολήσ σου δώσασι.
-Αληθινή σαι μάνα μου
αληθινό και τ' όνειρό σου
κι' όποιος το πη για το φογγραστή
κακό θάνατον εν θωρεί
και τον καιρό της κρίσης του
καλό θα βγη για την ψυχήν του.

Χριστέ, το φως το αληθινόν (προσευχές)

Χριστέ, το φως το αληθινόν,
το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον,
σημειωθήτω εφ' ημάς το φως του προσώπου Σου,
ίνα εν αυτώ οψώμεθα φως το απρόσιτον.
Και κατεύθυνον τα διαβήματα ημών προς εργασίαν των εντολών Σου.
Πρεσβείαις της παναχράντου Σου μητρός και πάντων Σου των Αγίων.
Αμήν.

Μετάφραση - Ερμηνεία (προσευχές)

Χριστέ, το φως το αληθινόν = Χριστέ, Εσύ που είσαι το αληθινό (Το πνευματικό) φως
το φωτίζον και αγιάζον = Το οποίο φωτίζει και αγιάζει
πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον = Τον κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο.
σημειωθήτω εφ' ημάς το φως του προσώπου Σου = Ας σημειωθεί πάνω μας το φως του προσώπου Σου (Ας φωτίσει τις ψυχές μας το δικό Σου Θεϊκό φως)
ίνα εν αυτώ οψόμεθα φως το απρόσιτον = ώστε μέσα σ' αυτό να δούμε το άφθαρτο, το απλησίαστο φως (ώστε φωτισμένοι απ' αυτό να μπορέσουμε να δούμε τον ίδιο το Θεό)
Και κατεύθυνον τα διαβήματα ημών = Και καθοδήγησε τις ενέργειες μας (δηλ. τις πράξεις μας, τις σκέψεις και τις επιθυμίες μας)
προς εργασίαν των εντολών Σου = Για την εκτέλεση (εφαρμογή ) των εντολών Σου
Πρεσβείαις της παναχράντου Σου μητρός = Με τις πρεσβείες (δηλ. τις προσευχές) της πανάχραντης (δηλ. πάναγνης, πεντακάθαρης) μητέρας Σου
και πάντων Σου των Αγίων= Και όλων Σου των αγίων
Αμήν

Όποιος λέει ψέματα (προσευχές)

Όποιος λέει ψέματα

πέφτει μες τα αίματα.

Όποιος λέει αλήθεια

το Θεό έχει βοήθεια.

Βασιλεύ Ουράνιε (προσευχές)

Βασιλεύ Ουράνιε, Παράκλητε,
το Πνεύμα της αληθείας,
ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών,
ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός,
ελθέ και σκήνωσον εν ημίν
και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος
και σώσον, Αγαθέ τας ψυχάς ημών.
Αμήν.

Μετάφραση - Ερμηνεία (προσευχές)


Βασιλεύ Ουράνιε = Ουράνιε Βασιλεύ
Παράκλητε = Εσύ που είσαι οδηγός, ενισχυτής και παρηγορητής μας
Το Πνεύμα της αληθείας = Εσύ που είσαι το Πνεύμα από όπου πηγάζει η Αλήθεια
Ο πανταχού παρών = Εσύ που βρίσκεσαι παντού
Και τα πάντα πληρών = και εσύ που γεμίζεις τα πάντα με την παρουσία σου
ο θησαυρός των αγαθών = Εσύ που είσαι το θησαυροφυλάκιο των καλών
και ζωής χορηγός = Εσύ που είσαι ο χορηγητής (ο δοτήρας) της ζωής
ελθέ και σκήνωσον εν ημίν = Έλα και σκήνωσε - κατοίκησε- μέσα μας
και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος = Και καθάρισε μας από κάθε αμαρτία
και σώσον, Αγαθέ = και σώσε, Εσύ που είσαι απόλυτα Αγαθός
τας ψυχάς ημών = τις ψυχές μας
Αμήν =  Αληθινά

Το καντηλάκι (προσευχές)

Το μικρό μου το χεράκι

άναψε το καντηλάκι·

πιάνω να γδυθώ.


Φέγγε, καντηλάκι, τώρα,

να με βλέπει η Παναγίτσα,

για να κοιμηθώ.
Στέλιος Σπεράντσας
Προσευχούλα
Mε την γλυκιάν αυγούλα
χαρούμενο ξυπνώ
και στέλνω προσευχούλα
θερμή στον ουρανό.

Bοήθησέ με, Θεέ μου,
να 'μαι καλό παιδί
και πάντα χάριζέ μου
χαρά και προκοπή...
Μιχαήλ Στασινόπουλος

Προσευχή του μικρού κοριτσιού

Θεέ, που βλέπεις τα σπιτάκια
τα φτωχά σαν το δικό μου,
στείλε στο παράθυρό μου
μια φωλιά χελιδονάκια.


Θε μου, που 'χεις όλα τ' άστρα, Θε μου,
που 'χεις τ' αγγελούδια,
κάμε τη φτωχή μου γλάστρα
να γεμίσει από λουλούδια.

Θε μου, δώσε μου τη χάρη
να 'χω δυο άσπρα περιστέρια,
να τους δίνω εδώ στα χέρια
το νερό και το σιτάρι!
Ζαχαρίας Παπαντωνίου

Προσευχή για παιδιά

Πέφτω, κάνω το σταυρό μου
κι άγγελο έχω στο πλευρό μου.
Δούλος του Θεού λογιούμαι
και κανένα δε φοβούμαι.

Η προσευχή του ταπεινού (προσευχές)

Κύριε, σαν ήρθε η βραδιά, σου λέω την προσευχή μου.
Άλλη ψυχή δεν έβλαψα στον κόσμο απ' τη δική μου.
Εκείνοι που με πλήγωσαν ήταν αγαπημένοι.
Την πίκρα μου τη βάσταξα. Μου δίνεις και την ξένη.
Μ' απαρνηθήκαν οι χαρές. Δεν τις γυρεύω πίσω.
Προσμένω τα χειρότερα. Είν' αμαρτία να ελπίσω.
Σαν ευτυχία την αγαπώ της νύχτας τη φοβέρα.
Στην πόρτα μου άλλος δεν χτυπά κανείς απ' τον αγέρα.
Δεν έχω δόξα. Είν' ήσυχα τα έργα που έχω πράξει.
Άκουσα τη γλυκιά βροχή. Τη δύση έχω κοιτάξει.
Έδωκα στα παιδιά χαρές, σε σκύλους λίγο χάδι.
Ζευγάδες καλησπέρισα που γύριζαν το βράδυ.
Τώρα δεν έχω τίποτα να διώξω ή να κρατήσω.
Δεν περιμένω ανταμοιβή. Πολύ' ναι τέτοια ελπίδα.
Ευδόκησε ν' αφανιστώ χωρίς να ξαναζήσω...
Σ' ευχαριστώ για τα βουνά και για τους κάμπους που είδα.
Ζαχαρίας Παπαντωνίου (1877-1940)

Επιτάφιος Θρήνος - Εγκώμια Στάση Τρίτη (προσευχές, ύμνοι)

Αι γενεαί πάσαι,
ύμνον τη ταφή σου
προσφέρουσι, Χριστέ μου.
Καθελών του ξύλου
ο Αριμαθαίας
εν τάφω σε κηδεύει.
Μυροφόροι ήλθον
μύρα σοι, Χριστέ μου,
κομίζουσαι προφρόνως.
Δεύρο πάσα κτίσις
ύμνους εξοδίους
προσοίσωμεν τω Κτίστη.
Ως νεκρός τον ζώντα
συν μυροφόροις πάντες
μυρίσωμεν εμφρόνως.
Ιωσήφ τρισμάκαρ,
κήδευσον το σώμα
του Χριστού του ζωοδότου.
Ους έθρεψε το μάννα,
εκίνησαν την πτέρναν
κατά του ευεργέτου.
Ους έθρεψε τω μάννα,
φέρουσι τω Σωτήρι
χολήν άμα και όξος.
Ω της παραφροσύνης
και της χριστοκτονίας
της των προφητοκτόνων!
Ως άφρων υπηρέτης
προδέδωκεν ο μύστης
την άβυσσον σοφίας.
Τον ρύστην ο πωλήσας
αιχμάλωτος κατέστη,
ο δόλιος Ιούδας.
Κατά τον Σολομώντα,
βόθρος βαθύς το στόμα
Εβραίων παρανόμων.
Εβραίων παρανόμων
εν σκολιαίς πορείαις
τρίβολοι και παγίδες.
Ιωσήφ κηδεύει
συν τω Νικοδήμω
νεκροπρεπώς τον Κτίστην.
Ζωοδότα Σώτερ,
δόξα σου τω κράτει,
τον Άδην καθελόντι.
Ύπτιον ορώσα
η πάναγνός σε, Λόγε,
μητροπρεπώς εθρήνει.
Ω γλυκύ μου έαρ,
γλυκύτατόν μου τέκνον,
που έδυ σου το κάλλος;
Θρήνον συνεκίνει
η πάναγνός σου μήτηρ,
σου Λόγε νεκρωθέντος.
Γύναια συν μύροις
ήκουσι μυρίσαι
Χριστόν το θείον μύρον.
Θάνατον θανάτω
συ θανατοίς, Θεέ μου,
θεία σου δυναστεία.
Πεπλάνηται ο πλάνος,
ο πλανηθείς λυτρούται
σοφία ση, Θεέ μου.
Προς τον πυθμένα Άδου
κατήχθη ο προδότης,
διαφθοράς εις φρέαρ.
Τρίβολοι και παγίδες
οδοί του τρισαθλίου
παράφρονος Ιούδα.
Συναπολούνται πάντες
οι σταυρωταί σου, Λόγε,
Υιέ Θεού παντάναξ.
Διαφθοράς εις φρέαρ
συναπολούνται πάντες
οι άνδρες των αιμάτων.
Υιέ Θεού παντάναξ,
Θεέ μου, πλαστουργέ μου,
πως πάθος κατεδέξω;
Η δάμαλις τον μόσχον
εν ξύλω κρεμασθέντα
ηλάλαζεν ορώσα.
Σώμα το ζωηφόρον
ο Ιωσήφ κηδεύει
μετά του Νικοδήμου.
Ανέκραζεν η κόρη
θερμώς δακρυρροούσα,
τα σπλάχνα κεντουμένη.
Ω φως των οφθαλμών μου,
γλυκύτατόν μου τέκνον,
πως τάφω νυν καλύπτη;
Τον Αδάμ και Εύαν
ελευθερώσαι Μήτερ,
μη θρήνει, ταύτα πάσχω.
Δοξάζω σου, Υιέ μου,
την άκραν ευσπλαγχνίαν,
ής χάριν ταύτα πάσχεις.
Όξος εποτίσθης
και χολήν, οικτίρμον,
την πάλαι λύων γεύσιν.
Ικρίω προσεπάγης
ο πάλαι τον λαόν σου
στύλω νεφέλης σκέπων.
Αι μυροφόροι, Σώτερ,
τω τάφω προσελθούσαι
προσέφερόν σοι μύρα.
Ανάστηθι, οικτίρμον,
ημάς εκ των βαράθρων
εξανιστών του Άδου.
Ανάστα, ζωοδότα,
η σε τεκούσα μήτηρ
δακρυρροούσα λέγει.
Σπεύσον εξαναστήναι
την λύπην λύων, Λόγε,
της σε αγνώς τεκούσης.
Ουράνιαι δυνάμεις
εξέστησαν τω φόβω
νεκρόν σε καθορώσαι.
Τοις πόθω τε και φόβω
τα πάθη σου τιμώσι
δίδου πταισμάτων λύσιν.
Ω φρικτόν και ξένον
θέαμα, Θεού Λόγε!
πως γη σε συγκαλύπτει;
Φέρων πάλαι φεύγει.
Σώτερ, Ιωσήφ σε,
και νυν σε άλλος θάπτει.
Κλαίει και θρηνεί σε
η πάναγνός σου μήτηρ,
Σωτήρ μου, νεκρωθέντα.
Φρίττουσιν οι νόες
την ξένην και φρικτήν σου
ταφήν του πάντων κτίστου.
Έρραναν τον τάφο
οι μυροφόροι μύρα
λίαν πρωί ελθούσαι.
Ειρήνην Εκκλησία,
λαώ σου σωτηρίαν
δώρησαι ση εγέρσει.
Δόξα Πατρί
Ω Τριάς, Θεέ μου
Πατήρ, Υιός και Πνεύμα,
ελέησον τον κόσμον.
Και νυν
Ιδείν την του Υιού σου
ανάστασιν Παρθένε,
αξίωσον σους δούλους.
Αι γενεαί πάσαι
ύμνον τη ταφή σου
προσφέρουσι, Χριστέ μου.

Επιτάφιος Θρήνος - Εγκώμια Στάση Δεύτερη (προσευχές, ύμνοι)

Άξιον εστί
μεγαλύνειν σε τον ζωοδότην,
τον εν τω σταυρώ τας χείρας εκτείναντα
και συντρίψαντα το κράτος του εχθρού.
Άξιον εστί
μεγαλύνειν σε τον πάντων κτίστην
τοις σοις γαρ παθήμασιν, έχομεν
την απάθειαν, ρυσθέντες της φθοράς.
Έφριξεν η γη,
και ο ήλιος, Σώτερ, εκρύβη,
σου του ανεσπέρου φέγγους, Χριστέ,
δύναντος εν τάφω σωματικώς.
Ύπνωσας, Χριστέ,
τον φυσίζωον ύπνον εν τάφω
και βαρέος ύπνου εξήγειρας
του της αμαρτίας το των ανθρώπων γένος.
Μόνη γυναικών
χωρίς πόνον έτεκόν σε, τέκνον,
πόνους δε νυν φέρω πάθει τω σω
αφορήτους, έλεγεν η σεμνή.
Άνω σε, Σωτήρ,
αχωρίστως τω Πατρί συνόντα,
κάτω δε νεκρόν ηπλωμένον γη
φρίττουσιν ορώντα τα Σεραφείμ.
Ρήγνυται ναού
καταπέτασμα τη ση σταυρώσει,
κρύπτουσι φωστήρες, Λόγε, το φως
σου κρυβέντος, Ήλιε, υπό γην.
Γης ο κατ' αρχάς
μόνω νεύματι πήξας τον γύρον,
άπνους ως βροτός καθυπέδυ γην
φρίξον τω θεάματι, ουρανέ.
Έδυς υπό γην
ο τον άνθρωπον χειρί σου πλάσας
ιν' εξαναστήσης του πτώματος
των βροτών τα στίφη πανσθενεστάτω κράτει.
Θρήνον ιερόν
δεύτε άσωμεν Χριστώ θανόντι,
ως αι μυροφόροι γυναίκες πριν
ίνα και το χαίρε ακουσώμεθα συν αυταίς.
Μύρον αληθώς
συ ακένωτον υπάρχεις, Λόγε
όθεν σοι και μύρα προσέφερον
ως νεκρώ τω ζώντι γυναίκες μυροφόροι.
Άδου μεν ταφείς
τα βασίλεια, Χριστέ, συντρίβεις,
θάνατον θανάτω δε θανατοίς
και φθοράς λυτρούσαι τους γηγενείς.
Ρείθρα της ζωής
η προχέουσα Θεού σοφία
τάφον υπεισδύσα ζωοποιεί
τους εν τοις αδύτοις Άδου μυχοίς.
Ίνα των βροτών
καινουργήσω συντριβείσαν φύσιν,
πέπληγμαι θανάτω θελών σαρκί,
Μήτερ ουν μη κόπτου τοις οδυρμοίς.
Έδυς υπό γην
ο φωσφόρος της δικαιοσύνης
και νεκρούς ώσπερ εξ ύπνου εξήγειρας,
εκδιώξας άπαν το εν τω άδη σκότος.
Κόκκος διφυής
ο φυσίζωος εν γης λαγόσι
σπείρεται, συν δάκρυσι σήμερον,
αλλ' αναβλαστήσας κόσμον χαροποιήσει.
Έπτηξεν Αδάμ
Θεού βαίνοντος εν Παραδείσω,
χαίρει δε προς άδην φοιτήσαντος,
πεπτωκός το πρώην και νυν εγηγερμένος.
Σπένδει σοι χοάς
η τεκούσα σε, Χριστέ, δακρύων,
σαρκικώς κατατεθέντι εν μνήματι,
εκβοώσα Τέκνον ανάστα, ως προέφης.
Τάφω Ιωσήφ
ευλαβώς σε τω καινώ συγκρύπτων,
ύμνους εξοδίους θεοπρεπείς
τοις συμμίκτοις θρήνοις μέλπει σοι, Σωτήρ.
Ήλοις σε σταυρώ
πεπαρμένον η ση μήτηρ, Λόγε
βλέψασα, τοις ήλοις λύπης πικράς
βέβληται και βέλεσι την ψυχήν.
Σε τον του παντός
γλυκασμόν η μήτηρ καθορώσα
πόμα ποτιζόμενον το πικρόν,
δάκρυσι τας όψεις βρέχει πικρώς.
Τέτρωμαι δεινώς
και σπαράττομαι τα σπλάχνα, Λόγε,
βλέπουσα την άδικον σου σφαγήν
έλεγεν η πάναγνος εν κλαυθμώ.
Όμμα το γλυκύ
και τα χείλη σου πως μύσω, Λόγε;
πως νεκροπρεπώς δε κηδεύσω Σε;
φρίττων ανεβόα ο Ιωσήφ.
Ύμνους Ιωσήφ
και Νικόδημος επιταφίους
άδουσι Χριστώ νεκρωθέντι νυν
άδει δε συν τούτους και Σεραφείμ.
Δύνεις υπό γην,
Σώτερ, ήλιε δικαιοσύνης
όθεν η τεκούσα σελήνη σε ταις
λύπαις εκλείπει, της θέας στερουμένη.
Έφριξεν ορών,
Σώτερ, Άδης σε τον ζωοδότην
πλούτον τον εκείνου σκυλεύοντα
και τους απ' αιώνος νεκρούς εξανιστώντα.
Ήλιος φαιδρόν
απαστράπτει μετά νύκτα, Λόγε,
και συ δ' αναστάς εξαστράψειας
μετά θάνατον φαιδρώς ως εκ παστού.
Γη σε, πλαστουργέ,
υπό κόλπους δεξαμενή,
τρόμω συσχεθείσα, Σώτερ, τινάσσεται,
αφυπνώσασα νεκρούς τω τιναγμώ.
Μύροις σε, Χριστέ,
ο Νικόδημος και ο ευσχήμων
νυν καινοπρεπώς περιστείλαντες,
Φρίξον, ανεβόων, πάσα η γη!
Έδυς, φωτουργέ,
και συνέδυ σοι το φως ηλίου

τρόμω δε η κτίσις συνέχεται,
πάντων σε κηρύττουσα Ποιητήν.
Λίθος λαξευτός
τον ακρόγωνον καλύπτει λίθον
άνθρωπος θνητός δ' ως θνητόν Θεόν
κρύπτει νυν τω τάφω φρίξον η γη!
Ίδε μαθητήν,
ον ηγάπησας και σην μητέρα,
τέκνον, και φθογγήν δος, γλυκύτατον,
έκραζε δακρύουσα η Αγνή.
Συ ως ων ζωής
χορηγός, Λόγε, τους Ιουδαίους
εν σταυρώ ταθείς ουκ ενέκρωσας,
αλλ' ανέστησας και τούτων τους νεκρούς.
Κάλλος, Λόγε, πριν,
ουδέ είδος εν τω πάσχειν έσχες,
αλλ' εξαναστάς υπερέλαμψας,
καλλωπίσας τους βροτούς θείαις αυγαίς.
Έδυς τη σαρκί
ο ανέσπερος εις γην φωσφόρος
και μη φέρων βλέπειν ο ήλιος
εσκοτίσθη μεσημβρίας εν ακμή.
Ήλιος ομού
και σελήνη σκοτισθέντες, Σώτερ,
δούλους ευνοούντας εικόνιζον,
οι μελαίνας αμφιέννυνται στολάς.
Οίδε σε Θεόν
Εκατόνταρχος, καν ενεκρώθεις
πως σε ουν, Θεέ μου, ψαύσω χερσί;
φρίττω, ανεβόα ο Ιωσήφ.
Ύπνωσεν Αδάμ,
αλλά θάνατον πλευράς εξάγει
συ δε νυν υπνώσας, Λόγε Θεού,
βρύεις εκ πλευράς σου κόσμω ζωήν.
Ύπνωσας μικρόν
και εζώωσας τους τεθνεώτας
και εξαναστάς εξανέστησας
τους υπνούντας εξ αιώνων Αγαθέ.
Ήρθης από γης,
αλλ' ανέβλυσας της σωτηρίας
σου τον οίνον, ζωήρυττε άμπελε.
Δοξάζω σου το πάθος και τον σταυρόν.
Πως οι νοεροί
ταγματάρχαι σε, Σωτήρ, ορώντες
γυμνόν, ημαγμένον, κατάκριτον,
έφερον την τόλμην των σταυρωτών;
Αραβιανόν,
σκολιώτατον γένος Εβραίων,
έγνως την ανέγερσιν του ναού
δια τι κατέκρινας τον Χριστόν!
Χλαίναν εμπαιγμού
τον κοσμήτορα πάντων ενδύεις,
ος τον ουρανόν κατηστέρωσε
και την γην εκόσμησε θαυμαστώς.
Ώσπερ πελεκάν,
τετρωμένος την πλευράν σου, Λόγε,
σους θανόντας παίδας εζώωσας,
επιστάξας ζωτικούς αυτοίς κρουνούς.
Ήλιον το πριν
Ιησούς τους αλλοφύλους κόπτων
έστησεν αυτόν δε απέκρυψας,
καταβάλλων τον του σκότους αρχηγόν.
Κόλπων πατρικών
ανεκφοίτητος μείνας, οικτίρμον,
και βροτός γενέσθαι ευδόκησας
και εις άδην καταβέβηκας, Χριστέ.
Ήρθη σταυρωθείς
ο εν ύδασι την γην κρεμάσας
και ως άπνους εν αυτή νυν προσκλίνεται,
ο μη φέρουσα εσείετο δεινώς.
Οίμοι, ω Υιέ!
η απείρανδρος θρηνεί και λέγει
ον ως βασιλέα γαρ ήλπιζον,
κατάκριτον νυν βλέπω εν σταυρώ.
Ταύτα Γαβριήλ
μοι απήγγειλεν, ότε κατέπτη,
ος την βασιλείαν αιώνιον
έφη του Υιού μου του Ιησού.
Φευ! του Συμεών
εκτετέλεσται η προφητεία
η γαρ ση ρομφαία διέδραμε
την εμήν καρδίαν Εμμανουήλ.
Καν τους εκ νεκρών
επαισχύνθητε, ω Ιουδαίοι,
ους ο ζωοδότης ανέστησεν,
ον υμείς εκτείνατε φθονερώς.
Έφριξεν ιδών
το αόρατον φως, σε Χριστέ μου,
μνήματι κρυπτόμενον άπνουν τε,
και εσκότασεν ο ήλιος το φως
Έκλαιε πικρώς
η πανάμωμος μήτηρ σου, Λόγε,
ότε εν τω τάφω εώρακε
σε τον άφραστον και άναρχον Θεόν.
Νέκρωσιν την σην
η πανάφθορος, Χριστέ, σου μήτηρ
βλέπουσα, πικρώς σοι εφθέγγετο
Μη βραδύνης, η ζωή, εν τοις νεκροίς.
Άδης ο δεινός
συνετρόμαξεν, ότε σε είδεν,
ήλιε της δόξης αθάνατε,
και εδίδου τους δεσμίους εν σπουδή.
Μέγα και φρικτόν,
Σώτερ, θέαμα νυν καθοράται!
ο ζωής γαρ πέλων παραίτιος
θάνατον υπέστη, ζωώσαι θέλων πάντας.
Νύττη την πλευράν
και ηλούσαι, δέσποτα, τας χείρας,
πληγήν εκ πλευράς σου ιώμενος
και την ακρασίαν χειρών των προπατόρων.
Πριν τον της Ραχήλ
υιόν έκλαυσεν άπας κατ' οίκον
νυν τον της Παρθένου εκόψατο
μαθητών χορεία συν τη Μητρί.
Ράπισμα χειρών
Χριστού δέδωκαν εν σιαγόνι,
του χειρί τον άνθρωπον πλάσαντος
και τας μύλας θλάσαντος του θηρός.
Ύμνοις σου, Χριστέ,
νυν την σταύρωσιν και την ταφήν τε
άπαντες πιστοί εκθειάζομεν,
οι θανάτου λυτρωθέντες ση ταφή.
Δόξα Πατρί
Άναρχε Θεέ,
συναΐδιε Λόγε και Πνεύμα,
σκήπτρα των ανάκτων κραταίωσον
κατά πολεμίων, ως αγαθός.
Και νυν
Τέξασα ζωήν,
παναμώμητε αγνή Παρθένε,
παύσον Εκκλησίας τα σκάνδαλα
και βράβευσον ειρήνην, ως αγαθή.
Άξιον εστί
μεγαλύνειν σε τον ζωοδότην
τον εν τω σταυρώ τας χείρας εκτείναντα
και συντρίψαντα το κράτος του εχθρού.

Επιτάφιος Θρήνος - Εγκώμια Στάση Πρώτη (Ύμνοι, προσευχές)

Η ζωή εν τάφω
κατετέθης, Χριστέ,
και αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο,
συγκατάβασιν δοξάζουσαι την σην.
Η ζωή, πώς θνήσκεις;
πώς και τάφω οικείς;
του θανάτου το βασίλειον λύεις δε,
και του Άδου τους νεκρούς εξανιστάς.
Μεγαλύνομέν σε,
Ιησού βασιλεύ,
και τιμώμεν την ταφήν και τα πάθη σου,
δι' ων έσωσας ημάς εκ της φθοράς.
Μέτρα γης ο στήσας
εν σμικρώ κατοικείς,
Ιησού παμβασιλεύ, τάφω σήμερον,
εκ μνημάτων τους θανόντας ανιστών.
Ιησού Χριστέ μου,
βασιλεύ του παντός,
τι ζητών τοις εν τω Άδη ελήλυθας,
ή το γένος απολύσαι των βροτών;
Ο δεσπότης πάντων
καθοράται νεκρός,
και εν μνήματι καινώ κατατίθεται
ο κενώσας τα μνημεία των νεκρών.
Η ζωή εν τάφω
κατετέθης Χριστέ,
και θανάτω σου τον θάνατον ώλεσας
και επήγασας τω κόσμω την ζωήν.
Μετά των κακούργων
ως κακούργος, Χριστέ,
ελογίσθης, δικαιών ημάς άπαντας
κακουργίας του αρχαίου πτερνιστού.
Ο ωραίος κάλλει
παρά πάντας βροτούς
ως ανείδεος νεκρός καταφαίνεται,
ο την φύσιν ωραΐσας του παντός.
Άδης πως υποίσει, Σώτερ,
παρουσίαν την σην
και μη θάττον συνθλασθείη σκοτούμενος,
αστραπής φωτός σου αίγλη εκτυφλωθείς;
Ιησού, γλυκύ μοι
και σωτήριον φως,
τάφω πως εν σκοτεινώ κατακέκρυψαι;
ω αφάτου και αρρήτου ανοχής!
Απορεί και φύσις
νοερά και πληθύς
η ασώματος, Χριστέ, το μυστήριον
της αφράστου και αρρήτου σου ταφής.
Ω θαυμάτων ξένων,
ω πραγμάτων καινών!
ο πνοής μοι χορηγός άπνους φέρεται
κηδευόμενος χερσί του Ιωσήφ.
Και εν τάφω έδυς
και των κόλπων, Χριστέ
των πατρώων ουδαμώς απεφοίτησας
τούτο ξένον και παράδοξον ομού.
Αληθής και πόλου
και της γης βασιλεύς,
ει και τάφω σμικροτάτω συγκέκλεισαι,
επεγνώσθης πάση κτίσει Ιησού.
Σου τεθέντος τάφω,
πλαστουργέτα Χριστέ,
τα του άδου εσαλεύθη θεμέλια
και μνημεία ανεώχθη των βροτών.
Ο την γην κατέχων
τη δρακί νεκρωθείς,
σαρκικώς υπό της γης νυν συνέχεται,
τους νεκρούς λυτρών της άδου συνοχής.
Εκ φθοράς ανέβης
η ζωή μου, Σωτήρ,
σου θανόντος και νεκροίς προσφοιτήσαντος
και συνθλάσαντος του άδου τους μοχλούς.
Ως φωτός λυχνία
νυν η σαρξ του Θεού
υπό γην ως υπό μόδιον κρύπτεται
και διώκει τον εν άδη σκοτασμόν.
Νοερών συντρέχει
στρατιών η πληθύς
Ιωσήφ συν Νικοδήμω συστείλαι σε
τον αχώρητον εν μνήματι σμικρώ.
Νεκρωθείς βουλήσει
και τεθείς υπό γην
ζωοβρύτα Ιησού μου, εζώωσας
νεκρωθέντα παραβάσει με πικρά.
Ο χειρί σου πλάσας
τον Αδάμ, εκ της γης
δι' αυτόν τη Φύσει γέγονας άνθρωπος
και εσταύρωσαι βουλήματι τω σω.
Ηλλοιούτο πάσα κτίσις
πάθη τω σω
πάντα γαρ σοι, Λόγε, συνέπασχον,
συνοχέα σε γινώσκοντα παντός.
Της ζωής την πέτραν
εν κοιλίαν λαβών,
άδης ο παμφάγος εξήμεσεν,
εξ αιώνος ους κατέπιε νεκρούς.
Εν καινώ μνημείω
κατετέθης, Χριστέ,
και την φύσιν των βροτών ανεκαίνισας,
αναστάς θεοπρεπώς εκ των νεκρών.
Επί γης κατήλθες,
ίνα σώσης Αδάμ,
και εν γη μη ευρηκώς τούτον, Δέσποτα,
μέχρις άδου κατελήλυθας ζητών.
Συγκλονείται φόβω
πάσα, Λόγε, η γη,
και φωσφόρος τας ακτίνας απέκρυψε,
του μεγίστου γη κρυβέντος σου φωτός.
Ως βροτός μεν θνήσκεις
εκουσίως Σωτήρ,
ως Θεός δε τους θνητούς εξανέστησας
εκ μνημάτων και βυθού αμαρτιών.
Δακρυρρόους θρήνους
επί σε η αγνή
μητρικώς, ω Ιησού, επιρραίνουσα
ανεβόα πώς κηδεύσω σε Υιέ;
Ώσπερ σίτου κόκκος
υποδύς κόλπους γης
τον πολύχουν αποδέδωκας άσταχυν,
αναστήσας τους βροτούς τους εξ Αδάμ.
Υπό γην εκρύβης,
ώσπερ ήλιος, νυν
και νυκτί τη του θανάτου κεκάλυψαι
αλλ' ανάτειλον φαιδρότερον, Σωτήρ.
Ως ηλίου δίσκον
η σελήνη, Σωτήρ
αποκρύπτει, και σε τάφος νυν έκρυψεν,
εκλιπόντα τω θανάτω σαρκικώς.
Η ζωή θανάτου
γευσαμένη, Χριστός
εκ θανάτου τους βροτούς ηλευθέρωσε
και τοις πάσι νυν δωρείται την ζωήν.
Νεκρωθέντα πάλαι
τον Αδάμ φθονερώς,
επανάγεις προς ζωήν τη νεκρώσει σου
νέος, Σώτερ, εν σαρκί φανείς Αδάμ.
Νοεραί σε τάξεις,
ηπλωμένον νεκρόν,
καθορώσαι δι' ημάς εξεπλήττοντο,
καλυπτόμεναι ταις πτέρυξι, Σωτήρ.
Καθελών σε, Λόγε
από ξύλου νεκρόν,
εν μνημείω Ιωσήφ νυν κατέθετο.
Αλλ' ανάστα, σώζων πάντας ως Θεός.
Των αγγέλων, Σώτερ,
χαρμονή πεφυκώς,
νυν και λύπης τούτοις γέγονας αίτιος,
καθορώμενος σαρκί άπνους νεκρός.
Υψωθέν εν ξύλω,
και τους ζώντας βροτούς
συνυψοίς υπό την γην δε γενόμενος,
τούς κειμένους υπ' αυτήν εξανιστάς.
Ώσπερ λέων, Σώτερ,
αφυπνώσας σαρκί,
ως τις σκύμνος ο νεκρός εξανίστασαι,
αποθέμενος το γήρας της σαρκός.
Την πλευράν ενύγης
ο πλευράν ειληφώς
του Αδάμ, εξ ης την Εύαν διέπλασας,
και εξέβλυσας κρουνούς καθαρτικούς.
Εν κρυπτώ μεν πάλαι
θύεται ο αμνός
συ δ' υπαίθριος τυθείς, ανεξίκακε,
πάσαν κτίσιν απεκάθηρας, Σωτήρ.
Τις εξείποι τρόπον
φρικτόν, όντως καινόν;
ο δεσπόζων γαρ της κτίσεως σήμερον
πάθος δέχεται και θνήσκει δι' ημάς.
Ο ζωής ταμίας
πως οράται νεκρός;
εκπληττόμενοι οι άγγελοι έκραζον
πώς δ' εν μνήματι συγκλείεται Θεός;
Λογχονύκτου, Σώτερ,
εκ πλευράς σου ζωήν
τη ζωή, τη εκ ζωής εξωσάση με,
επιστάζεις και ζωοίς με συν αυτή.
Απλωθείς εν ξύλω
συνηγάγου βροτούς
την πλευράν σου δε νυγείς την ζωήρρυτον,
πάσιν άφεσιν πηγάζεις, Ιησού.
Ο ευσχήμων, Σώτερ,
σχηματίζει φρικτώς
και κηδεύει ως νεκρόν ευσχημόνως σε
και θαμβείταί σου το σχήμα το φρικτόν.
Υπό γην βουλήσει
κατελθών ως θνητός,
επανάγεις από γης προς ουράνια
τους εκείθεν πεπτωκότας, Ιησού.
Καν νεκρός ωράθης,
αλλά ζων ως Θεός
νεκρωθέντας τους βροτούς ανεζώωσας,
τον εμόν απονεκρώσας νεκρωτήν.
Ω χαράς εκείνης!
ω πολλής ηδονής!
ήσπερ τους εν Άδη πεπλήρωκας,
εν πυθμέσι φως αστράψας ζοφεροίς.
Προσκυνώ το πάθος,
ανυμνώ την ταφήν,
μεγαλύνω σου το κράτος, φιλάνθρωπε,
δι' ων λέλυμαι παθών φθοροποιών.
Κατά σου ρομφαία
εστιλβούτο, Χριστέ,
και ρομφαία ισχυρού μεν αμβλύνεται
και ρομφαία δε τροπούται της Εδέμ.
Η αμνάς τον άρνα
βλέπουσα εν σφαγή
ταις αικίσι βαλλομένη ηλάλαζε,
συγκινούσα και το ποίμνιον βοάν.
Καν ενθάπτη τάφω,
καν εις Άδου μολής,
αλλά, Σώτερ, και τους τάφους εκένωσας
και τον Άδην απεγύμνωσας Χριστέ.
Εκουσίως, Σώτερ,
κατελθών υπό γην,
νεκρωθέντας τους βροτούς ανεζώωσας
και ανήγαγες εν δόξη πατρική.
Της Τριάδος ο εις
εν σαρκί δι' ημάς
επονείδιστον υπέμεινε θάνατον
φρίττει ήλιος και τρέμει δε η γη.
Ως πικράς εκ κρήνης,
της Ιούδα φυλής
οι απόγονοι εν λάκκω κατέθεντο
τον τροφέα μανναδότην Ιησού.
Ο κριτής ως κρίτος
προ Πιλάτου κριτού
και παρίστατο και θάνατον άδικον
κατεκρίθη δια ξύλου σταυρικού.
Αλαζών Ισραήλ,
μιαιφόνε λαέ,
τι παθών τον Βαραββάν ηλευθέρωσας,
τον Σωτήρα δε παρέδωκας σταυρώ;
Ο χειρί σου πλάσας
τον Αδάμ εκ της γης,
δι' αυτόν τη φύσει γέγονας άνθρωπος
και εσταύρωσαι βουλήματι τω σω.
Υπακούσας, Λόγε,
τω ιδίω Πατρί,
μέχρις άδου του δεινού καταβέβηκας
και ανέστησας, το γένος των βροτών.
Οίμοι, φως του κόσμου
οίμοι φως το εμόν!
Ιησού μου ποθεινότατε, έκραζεν
η Παρθένος θρηνωδούσα γοερώς.
Φθονουργέ, φονουργέ,
και αλάστορ λαέ,
καν σινδόνας και αυτό το σουδάριον
αισχύνθητι, αναστάντος του Χριστού.
Δολοφόνε δεύρο,
μιαρέ μαθητά,
και τον τρόπον της κακίας σου δείξόν μοι,
δι' όν γέγονας προδότης του Χριστού.
Ως φιλάνθρωπός τις
υποκρίνει, μωρέ
και τυφλέ πανολεθρότατε άσπονδε,
ο το μύρον πεπρακώς δια τιμής.
Ουρανίου μύρου
ποίαν έσχες τιμήν;
του τιμίου τι εδέξω αντάξιον;
λύσσαν εύρες καταρώτατε Σατάν.
Ει φιλόπτωχος ει
και το μύρον λυπεί,
κενουμένου εις ψυχής ιλαστήριον,
πως χρυσώ απεμπολείς τον φωταυγή;
Ω Θεέ και λόγε,
ω χαρά η εμή,
πως ενέγκω σου ταφήν την τριήμερον;
νυν σπαράττομαι τα σπλάχνα μητρικώς.
Τις μοι δώσει ύδωρ
και δακρύων πηγάς;
η θεόνυμφος Παρθένος εκραύγαζεν,
ίνα κλαύσω τον γλυκύν μου Ιησούν;
Ω βουνοί και νάπαι
και ανθρώπων πληθύς,
κλαύσατε και πάντα θρηνήσατε
συν εμοί τη του Θεού υμών Μητρί.
Πότε ίδω, Σώτερ,
σε το άχρονον φως,
την χαράν και ηδονήν της καρδιάς μου;
η Παρθένος ανεβόα γοερώς.
Καν ως πέτρα, Σώτερ,
η ακρότομος συ
κατεδέξω την τομήν, αλλ' επήγασας
ζων το ρείθρον ως πηγήν ων της ζωής.
Ως εν κρήνης μιάς
τον διπλούν ποταμόν
της πλευράς σου προχεούσης αρδόμενοι,
την αθάνατον καρπούμεθα ζωήν.
Θέλων ώφθης, Λόγε,
εν τω τάφω νεκρός,
αλλά ζης και τους βροτούς, ως προείρηκας,
αναστάσει σου, Σωτήρ μου, εγερείς.
Δόξα Πατρί
Ανυμνούμεν, Λόγε,
σε τον πάντων Θεόν,
συν Πατρί και τω Αγίω σου Πνεύματι,
και δοξάζομεν την θείαν σου ταφήν.
Και νυν
Μακαρίζομέν σε
Θεοτόκε αγνή,
και τιμώμεν την ταφήν την τριήμερον
του Υιού σου και Θεού ημών πιστώς.
Η ζωή εν τάφω
κατετέθης, Χριστέ,
και αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο
συγκατάβασιν δοξάζουσαι την σην.

Αναστάσιμη Προσευχή

Χριστός Ανέστη εκ νεκρών,
θανάτω θάνατον πατήσας
και τοις εν τοις μνήμασιν,
ζωήν χαρισάμενος (τρις)
Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι,
προσκυνήσομεν Άγιον, Κύριον,
Ιησούν
τον μόνον αναμάρτητον.
Τον Σταυρόν Σου Χριστέ προσκυνούμεν
και την Αγίαν σου Ανάστασην
υμνούμεν και δοξάζωμεν.
Συ γαρ ει ο Θεός ημών,
εκτός Σου άλλον ουκ οίδαμεν,
το όνομά Σου ονομάζομεν.
Δεύτε, πάντες οι πιστοί, προσκυνήσωμεν
την του Χριστού Αγίαν Ανάστασην.
Ιδού γαρ ήλθε δια του Σταυρού
χαρά εν όλω τω κόσμω.
Δια παντός ευλογούντες τον Κύριον,
υμνούμεν την Ανάστασην Αυτού.
Σταυρόν γαρ υπομείνας δι' ημάς,
θανάτω, θάνατον ώλεσεν.
Αναστάς ο Ιησούς από του τάφου καθώς προείπεν,
Έδωκεν ημίν την αιώνιον ζωήν και το μέγα έλεος.
Αμήν
Προσευχή στη Μεγαλόγαρη
Μεγαλόχαρη...
μεγάλη Σου η Χάρη...
μικρή χάρη μόνο κάνε μας...΄.

Άκου την προσευχή των παιδιών,
αφού τα δικά μας αυτιά
δεν έχουν μάθει ν΄ ακούν, να αφουγκράζονται
τις παιδικές προσευχές,
να βλέπουν τα στερεμένα από δάκρυα παιδικά ματάκια....
Δώσε στα χαμομηλάκια
χαμόγελα.
Δώσε την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο

Βραδυνή Προσευχή
Σ’ ευχαριστούμε, Άγιε Θεέ, που μας φύλαξες όλη αυτή τη μέρα.
Σ’ ευχαριστούμε και Σε δοξάζουμε, που μας αξίωσες
να φθάσουμε στην ώρα αυτή τη βραδυνή.
Και τώρα, Σε παρακαλούμε να στείλεις κοντά μας άγγελο φύλακα,
να φυλάξη την ψυχή και το σώμα μας από κάθε κακό.
Αξίωσε μας, Κύριε, να περάσουμε τη νύχτα καλά.
Αξίωσε μας να σηκωθούμε το πρωί με υγεία και χαρά,
για να Σε ευχαριστήσουμε και να δοξάσουμε το άγιο όνομα Σου.
Αμήν.
ΕΥΧΗ ΠΡΙΝ ΤΟ ΓΕΥΜΑ
Πάτερ ημών, ο εν τοίς ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομα Σου, ελθέτω η βασιλεία Σου, γεννηθήτω το θέλημα Σου ως εν ουρανό και επι της γής.Τον άρτον ημών τον επιούσιον δός ημίν σήμερον, και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών, και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν αλλα ρύσαι ημάς απο του πονηρού.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίο Πνεύματι και νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον.

Χριστέ ο Θεός, ευλόγησον την βρώσιν και την πόσιν των δούλων σου, οτι άγιος ει πάντοτε, νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

ΕΥΧΗ ΜΕΤΑ ΤΟ ΓΕΥΜΑ
Ευχαριστούμεν σοι, Χριστέ ο Θεός ημών, οτι και τη παρούσα ημέρα ενέπλησας ημάς των επιγείων σου αγαθών. Μη υστερήσης ημάς και της επουρανίου σου βασιλείας, αλλ' ως εν μέσω των Μαθητών σου παρεγένου, Σωτήρ, την ειρήνην διδούς αυτοίς, ελθέ και μεθ' ημών και σώσον ημάς.
Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίο Πνεύματι και νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον.

Διαφύλαξαι Κύριος ο Θεός πάντας ημάς τη αυτού χάριτι και φιλανθρωπία, πάντοτε, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Δι' ευχών των αγίων πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν.
ΕΥΧΗ ΠΡΙΝ ΤΟ ΔΕΙΠΝΟ


Φάγονται πένητες και εμπλησθήσονται και αινέσουσι Κύριον οι εκζητούντες αυτόν, ζήσονται αι καρδίαι αυτών εις αιώνα αιώνος.
Αμήν.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίο Πνεύματι και νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον.

Χριστέ ο Θεός, ευλόγησον την βρώσιν και την πόσιν των δούλων σου, οτι άγιος ει πάντοτε, νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

ΕΥΧΗ ΜΕΤΑ ΤΟ ΔΕΙΠΝΟ


Εύφρανας ημάς, Κύριε, εν τοις ποιήμασι σου και εν τοις έργοις των χειρών σου ηγαλλιασθάμεθα. Εσημειώθη εφ' ημάς το φώς του προσώπου σου, Κύριε. Έδωκας ευφροσύνην εις τας καρδίας ημών. Απο καρπού σίτου, οίνου και ελαίου ενεπλήσθημεν, οτι σύ, Κύριε, κατά μόνας επ' ελπίδι κατώκησας ημάς. Αμήν.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίο Πνεύματι και νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον.

Ευλογητός ο Θεός, ο ελεών και τρέφων ημάς εκ των αυτού πλουσίων δωρεών τη αυτού χάριτι και φιλανθρωπία πάντοτε, νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνωω. Αμήν.

Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι, άγιε, δόξα σοι, βασιλεύ, οτι έδωκας ημίν βρώματα εις ευφροσύνην, πλήρωσον ημάς και Πνεύματος αγίου, ίνα ευρεθώμεν ενώπιών σου ευάρεστοι και μη κατασχυνθώμεν, όταν αποδώσης εκάστω κατα τα έργα αυτού.

Δι' ευχών των αγίων πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν.

Παιδική προσευχή
Κύριε Ιησού Χριστέ, Σύ είσαι ο Υιός του Θεού και έγινες άνθρωπος διά να σώσεις τον κόσμο. Γνωρίζουμε, ότι έζησες και Σύ σαν παιδί και έδειχνες τελείς υπακοή και αγάπη στην Παναγία μητέρα Σου και στον άγιο Ιωσήφ, τον προστάτη Σου. Σε παρακαλούμε λοιπόν να βοηθήσεις κι εμάς, διά ν’ ακολουθήσουμε το δικό Σου παράδειγμα. Φώτισέ μας να ζήσουμε σαν κι’ Εσένα μέσα στην οικογένειά μας. Βοήθησέ μας να δείχνουμε σεβασμό στους μεγαλυτέρους μας και αγάπη σε όλους, διά να έχουμε πάντοτε την αγάπη Σου και την προστασία Σου. Αμήν.

Πηγή: +Δημ. Γ. Παναγιωτόπουλου, Προσευχαί των Παιδιών

Προσευχή στην Παναγία
Παναγία μου,
σε βλέπω στην εικόνα σου.
Τί όμορφη που είσαι! Δεν έχω δει καμμιά άλλη με τόση ομορφιά!
Και τί γλυκιά!
Και με πόση αγάπη κρατάς το Χριστούλη στην αγκαλιά σου!
Είσαι η πιο μεγάλη Μητέρα. Η Μητέρα των μητέρων, μού είπε η μαμά μου. Και η πιο καλή. Γι’ αυτό σε λένε Παναγία.
Σ’ αγαπώ πολύ, Παναγίτσα μου, και θα σου πω ένα ποιηματάκι, που μ’ έμαθε η μαμά μου, αντί για άλλη προσευχή απόψε:
ω Δέσποινά μου Παναγία,
γλυκειά μητέρα του Χριστού,
σύ που χαρίζεις ευλογία
μές στην ψυχή κάθε πιστού,
μύριες ψυχές την άγια μορφή σου
ευλαβικά την προσκυνούν,
Βασίλισσα του Παραδείσου,
και μ’ άγιο δέος σ’ ανυμνούν.
(Προσευχητάριο για παιδιά, έκδοσις Ιεράς Γυναικείας Κοινοβιακής Μονής “Άγιος Θεοδόσιος ο Κοινοβιάρχης”, Άγ. Στέφανος Αττικής, σελ. 62)