ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΝΟΥΛΑ

Ο Μικρός ήταν πολύ κακόκεφος.

Κλείστηκε στο δωμάτιο

κι άρχιζε να στριφογυρίζει

κι όλα τα πράγματα ν΄ αναποδογυρίζει.

Τις ζωγραφιές από τον τοίχο ξεκολλούσε

Κι όλα τα παιχνίδια του χαλούσε.

«Θεέ μου!» είπε η Μαμά «τι έχεις πάθει;»

«είμαι ένα ανάποδος

και γκρινιάρης

και κανείς δε μ΄αγαπάει» είπε ο μικρός.

«Μικρέ μου» είπε η Μαμά « όπως και να ΄σαι,

εγώ πάντα θα σ΄αγαπώ».

« κι αν ήμουνα αρκούδος, πάλι θα με φρόντιζες

και θα μ΄ αγαπούσες;» ρώτησε ο Μικρός.

«Φυσικά» είπε η Μαμά.

«Εγώ θα σ΄ αγαπώ ό, τι κι αν γίνει»

«Αν όμως γινόμουν πράσινο έντομο,

πάλι θα μ΄αγαπούσες,

πάλι θα με αγκάλιαζες και θα με φιλούσες;»

«Φυσικά» είπε η Μαμά.

«Εγώ θα σ΄ αγαπώ ό, τι κι αν γίνει»

«Ό, τι κι αν γίνει;» είπε ο Μικρός.

«Κι αν ήμουνα κροκόδειλος;»

«Θα σε αγκάλιαζα και θα σε αγαπούσα

και τη νύχτα θα σου τραγουδούσα»

είπε η Μαμά.

« Χαλάει ποτέ η αγάπη;»

ρώτησε ο Μικρός.»

«Α, δεν ξέρω» είπε η Μαμά « το μόνο που ξέρω

είναι ότι θα ΄ αγαπώ και τα δυο σας για πάντα».

«Κι όταν πεθάνουμε και χαθούμε,

θα μας΄αγαπάς ακόμη;» είπε ο Μικρός?θα μας βλεπεις?

Θα μας προσεχεις?

Θα υπάρχει ακόμα η αγάπη;»

Η Μαμά πήρε στην αγκαλιά της

τον Μικρό και την αδελφουλα του και κοίταξαν μαζί

από το παράθυρο τον ουρανό.

Το φεγγαράκι έφεγγε ψηλά

και τ΄αστεράκια ήταν φωτεινά.

«Κοίτα, Μικρέ μου , τ΄αστεράκια

πώς λάμπουνε στον ουρανό.

Ξέρεις πως πολλά απ΄αυτά

έχουν πεθάνει εδώ και χρόνια πια;»

«Τα βλέπεις όμως πώς φωτίζουν ακόμα στον ουρανό;

Η αγάπη είναι σαν τ΄ αστέρια: ποτέ δεν πεθαίνει

και πάντα μα πάντα ζει και ανασαίνει